Vandaag een mooie test voor Rotterdam. De acht kastelenloop in Vorden. 30km vlak lopen en zien hoe je er voor staat. Je hoopt op een stuk vertrouwen, zodat je met een goed gevoel aan de start kan staan bij de marathon. Helaas is na de test het vertrouwen ver te zoeken.
Een mooie test zou het moeten worden vandaag. 30 kilometer op het tempo van de marathon. De trainingen gaan goed, maar om te testen of je echte wedstrijdhardheid hebt is in een training moeilijk na te bootsen. Een wedstrijd is hiervoor ideaal
De wedstrijd
De nacht was niet best. Onze kleine man sliep slecht en ondanks dat vrouwlief, speciaal voor mijn rust, eruit ging, slaap je niet lekker. Verder stond ik prima op en voelde deze mindere nacht niet meteen als een hele aanslag op mijn fitheid. Ik was er op tijd en kon voldoende tijd nemen voor het inlopen en de loopscholing. Met een goed gevoel stond ik aan de start. Een paar weken terug lukte 25 km heuvelop en af ook goed op MT (marathon tempo) dus 30km vlak zou ook moeten lukken.
Ik had mezelf ingeprent niet te hard te starten en vooral proberen aan te voelen of het allemaal "relaxt" voelt. Ik probeerde me te verbeelden dat dit geen 30km afstand zou zijn, maar de marathonafstand. Dat ik na 30km nog over zou hebben voor die laatste ruime 12km die je dan nog moet lopen.
De start ging goed en ik had een mooi groepje waarin ik het tempo continue kon bepalen. We liepen steeds rond het gewenste tempo, ik had mijn voeding gereed en pakte extra energiedrankjes bij de posten. Na 15km had ik het gevoel dat ik nog prima 10km kon lopen, maar plots bij 21 km was het lekkere gevoel weg. De benen werden zwaar en het tempo begon weg te zakken. Na 23km was het klaar. Ik moest even stoppen. Steken in de zij en even wandelen. Dan toch weer starten met lopen, dan maar in een ander tempo, maar kom op, je moet doorzetten tot die 30km. Je probeert jezelf wijs te maken om er dan maar een "leuke" duurloop van te maken, maar niets is met leuk met zware benen. Elke kilometer voelen er als 5. De pacing groep haalde me bij. Toch nog proberen met hen mee te lopen. Ook dit had geen zin meer. Ik zat dicht bij uitstappen, maar dat was mijn eer te na. Uitlopen moest gebeuren, als dit gebeurd tijdens Rotterdam, ga ik ook niet stoppen.
Lichtelijk gedesillusioneerd over de finish en meteen naar huis. Geen zin in uitlopen en even geen zin in alles wat met lopen te maken heeft. Was ik fysiek niet goed genoeg, zit het mentaal niet lekker, kan ik het tempo toch niet goed aan, hoe zit het met de voeding? Allemaal vraagtekens voor nu. Na het balen en analyseren moet de knop om.
Ik heb nog een maand en een slechte generale is meestal...
Reactie plaatsen
Reacties
Ik liep bij je (hanzesport) en jij bepaalde zeker het tempo en dat was voor mij eigenlijk een tikkeltje te hard maar ik dacht beter dan alleen lopen dus toch maar blijven plakken achter jou en Esmé.
Vervolgens kwamen we bij de Lindesche molen, wind tegen, openstuk en klein stukje vals plat en dat nekte ons de tijden gingen naar boven de 4min en vervolgens tussen de bomen vielen we uit elkaar ik dacht nu moet ik op kop om weer onder de 4min te komen maar kregen we dat zandstuk en was het ineens hard werken.
Vervolgens kreeg je dat stuk naar het Kasteel toe waar de weg ongelijk is en rot klinkers dat speelt allemaal mee dat het allemaal niet meer vanzelf ging.
Rotterdam is alles mooi asfalt :) wens je nog succes met de laatste weken, en het plannen met kinderen/gezin is zooo herkenbaar.
Ik wil je toch bedanken voor het tempo dat je liep.
Hoi Maarten,
Wat tof dat je de tijd hebt genomen voor deze uitgebreide reactie. Leuk om ook te lezen hoe jij de wedstrijd hebt beleeft. Je kwam inderdaad mooi voorbij zetten en uiteindelijk heel netjes onder de 2 uur gedoken. Klasse hoor. Fijn om te lezen dat jij het ook zwaar had!