De Rotterdam Marathon!

Het plan

Het plan was van te voren duidelijk. Zorgen dat je niet te snel je tank leegtrekt. Doel was om een groot deel van de race in Zone 2 te blijven lopen en dan kon het die laatste 10km er iets boven zitten.

Ook zou het gaaf zijn als ik weer onder de magische 3 uur kon komen. Zeker met al maanden van slecht slapen door de kleine knul zou dat voor mij een topprestatie zijn. Mooi plan, alleen vanaf het begin af aan liep dat plan anders, maar de uitkomst niet. 

Raceverslag
De start was gaaf! You'll never walk alone uit volle borst meezingen met al die andere lopers, de hartbeat die gaat en dan weggeschoten worden. De Erasmusbrug nog helemaal niet voelen en meteen proberen een juiste pace te vinden. 
Het lastige was dat mijn hartslag even nodig had om op een juiste pace te komen. Zeker 3km liep ik in Zone 0 terwijl ik qua tempo daar zeker niet in zou moeten zitten. Daarna sprong hij door naar het omslagpunt Zone 2/3.  Het tempo was echter lekker. Niet te hard, niet ze langzaam en eigenlijk prima voor mij. Precies op tempo voor een PR.  Ondanks dat ik al wel een hogere hartslag had dan ik wilde, al snel besloten dit tempo aan te houden. Hoe plannen snel kunnen wijzigen. 

Na elke 5km wat drinken en na elke 6km een gelletje nemen werkte prima. Ook het feit dat mijn vrouw op verschillende punten stond om mij aan te moedigen had veel positief effect, want je loopt op die manier van punt naar punt. Zo hak je de marathon op in veel kleinere brokjes. Het voelde allemaal ook goed aan en het tempo was heel stabiel rond de 4:10 per kilometer. Hartslag was midden/ hoog in Zone 3, maar het gevoel was nog oké. Ook na 26km en weer de Erasmusbrug voelde alles nog prima. Ja de benen begon ik te voelen, maar ik kon zeker nog door tot 30km. Na die 30km voelde vond ik dat ik het ook tot 34km en de aanmoedigingsschermen kon volhouden.  Ook hierin probeerde ik mentaal de marathon in kleinere stukken te breken. Zo'n stukje van 4km klinkt toch minder ver dan nog 12km te lopen.

Mijn beste moment had ik tussen 30-35km in het Kralingsebos. Hier gingen heel veel mensen stuk en het was een heerlijk gevoel mensen voorbij te lopen en je zelf nog goed te voelen. Dat geeft een ontzettende boost. Maar mijn slechte moment ging toch nog komen. Op 37 kilometer stond mijn vrouw nog als verrassing, dat zorgde voor een opkikker van een kilometer. Op kilometer 38 was het er ineens uit. Mijn benen liepen vol en ik moest even 20 seconden wandelen. Balen, want het leek zo lekker te gaan. Door alle aanmoedigingen van het prachtige publiek, toch weer gaan rennen. Op naar de 39km en de 40km. Het tempo van het Kralingsebos was allang weg, maar ik liep weer. Kilometer 41, weer een slecht moment, weer wandelen. Toen gebeurde er veel in mijn hoofd in ongeveer 15 seconden.. (kijkend op mijn horloge. Iets minder dan 5 min voor nog 1,2 km. Het kan nog binnen die 3 uur, maar dan moet je niet wandelen, dan moet je gaan, dan moet je rennen. Doe je het niet ga je meteen na de finish zo'n spijt krijgen. Alles op alles nu, kom op, GAAN)  En daar ging ik weer, hardlopend, de bocht door de Coolsingel op, 500m nog. Kijkend naar mijn klokje, minder dan 2,5 minuut nog, alles op alles. Sprintend nu.  Na 100m weer stoppen met sprinten, want 500m is te lang om te sprinten. Tempo blijven houden en bij 300m en de finishklok in zicht echt aanzetten. 200m,  ongeveer 40 seconden nog op de klok. Alles eruit gooien nu. Het kan nog. ALLES GEVEN!  50 meter te gaan en ik zag dat het niet meer mis kon gaan. Juichend voor mijzelf en met een oerkreet over de finish. Het is gelukt. Binnen de 3 uur. De magische grens. Wat moest ik diep gaan, maar wat een voldoening. En met voldoening stort ik ter aarde.
02:59:45
Het is volbracht!