Daar in de verte liep hij. Een hardloper in het wild. 200m voor mij, met korte passen dansend over het asfalt. Op hetzelfde moment zijn we op dezelfde plek onze passie aan het uitvoeren.
In de stad zie je ze genoeg. De hardlopers. In alle vormen en maten met elk een unieke techniek. Niet allemaal even soepel, maar allemaal komen ze vooruit en zijn ze over die drempel van hun huis gekomen. De een steekt een handje omhoog bij het passeren, de ander knikt en weer een ander probeert zich helemaal af te sluiten.
Buiten de stad zie je ze minder. Zeker in de latere uren, omdat je nog een gezinsleven hebt en daarna je hardloopschoenen pas kan aantrekken. Dan loop je liever een rondje kort om het huis. En toch was daar zo'n 200m voor mij een andere loper. Op een soepele draf bedacht deze loper hetzelfde rondje te doen in de buitengebieden.
Ik naderde de loper en bedacht me hoe ik zou passeren. Vliegend erlangs, een zuinig knikje, handje omhoog? Het was de hardloper die me aansprak. "Lekker tempo hoor". Ik kon natuurlijk alleen knikken en er voorbij vliegen, maar wilde de hardloper ook complimenteren met zijn tempo. "jouw tempo is ook niet verkeerd".
Daarna kwam er een onverwacht, maar toch automatisch gesprek, over hardlopen, gezin, werk, de moeilijkheden om toch de training te doen en doelen die we beiden hebben. Deze hardloper die wildvreemd voor mij was, was 10km verder een hardloopkennis geworden. Toch wonderlijk hoe dit gaat met mensen die dezelfde passie hebben.
Dus bedankt wildvreemde hardloper, door jou werd de training een stuk relaxter en besef ik me wederom dat meer mensen dit doen omdat het hardlopen zo heerlijk is. Ondanks drukte in werk en privé trekken ze hun schoenen aan en stappen ze naar buiten. Ongeacht de tijd, ongeacht de plek.
Prachtig.
Reactie plaatsen
Reacties