Vestingloop 's Hertogenbosch

Uitgenodigd door collega's die mijn hardloopverhaal in een blad op het werk hadden gelezen, melde ik mijn aan voor een 10 kilometer in den Bosch. 
Gaaf om een keer buiten de regio te lopen en met collega's deze afstand te slechten. Natuurlijk had ik een plan en dat was een heel ruim PR lopen. Met een flinke hap van mijn PR zou ik van 36 minuten naar een tijd in de 34 minuten kunnen gaan. 
Een hele hap, maar trainingen en de wedstrijden over 5 kilometer gaven een indicatie dat, met een goede dag, dit zou moeten lukken. 

Drukte en stress
Het gezin ging ook mee. Zo konden we samen ook nog even in den Bosch zijn en waren zij niet de hele dag zonder papa en mama had niet de hele dag drie kinderen. Win-Win want ik vind het ook erg leuk dat de kids papa zien lopen. 
We waren al vroeg vertrokken, zodat ik met 75 minuten over aan zou komen bij de wedstrijd. Dan had ik alle tijd om mijn startnummer op te halen.
Helaas had ik niet gedacht aan een flinke file die 45 minuten vertraging zou opleveren. Ook niet dat de parkeergarage vol zou zitten. Toen we voor de ingang stonden gaf mijn vrouw aan dat ik er maar uit moest gaan en het startnummer moest ophalen. 
Bij de start aangekomen probeerde ik de collega's te vinden, die bij de finish, (1kilometer verder) stonden. Na ze eindelijk gevonden te hebben, me snel te hebben omgekleed en mijn bagage maar onbeheerd in de schouwburg te hebben achtergelaten was het 1 kilometer inlopen naar de start, omdat er verder geen tijd meer voor was. 
Bij de start was het al zo vol, dat ik niet meer bij de eerste lopers kon komen. Er werd een hek dichtgehouden, door hele lieve vrijwilligers en wij konden er niet meer bij. In mijn ooghoeken zag ik toch enkele lopers langs een andere kant het hek passeren en omdat ik toch vooraan wilde starten ben ik daar toch maar bij meegegaan. Sorry! Dit zorgde er wel voor dat ik door de mensenmassa heen 5 minuten voor de start, vooraan de startstreep stond. Poe.... wat een stress. 

De race
Met dit in het achterhoofd dacht ik nog kort of het slim was om op een tempo van 3:30 min/km weg te gaan, maar ik was er nu en stond vooraan, dus moest ik het vooral gaan proberen. 
We werden weggeschoten en stoven over het asfalt. Er waren 2 lopers die een duidelijk hoger aanvangstempo hadden, maar ik had zelf al een mooi groepje van 4 lopers die op eenzelfde tempo leken te willen lopen. 
Omdat het best een grote loop is, was ik verrast zo vooraan te lopen. Top 15 hoopte ik wel op, maar top 3 zat er zo in. 
Na 2 kilometer in het groepje ging de tijd naar beneden. 3:34min/km was voor mij te langzaam in deze fase van de wedstrijd. Ik wilde zeker 3:30 aanhouden en het liefst een seconde of twee eronder voor wat marge aan het einde. 
Ik nam de kop over en merkte meteen dat de versnelling van 3:34 naar 3:27 te gortig was voor het groepje bij mij. Het voelde goed, dus ging ik alleen op pad om de overige 7 kilometer te slechten. 
Bij het meer, waar je omheen loopt, aangekomen begon de zon wat door de wolken heen te komen en voelde je het wat benauwder worden. Dit was gelukkig nog te doen, maar als de zon er echt doorheen zou komen zou het erg warm en klam gaan worden. Heerlijk voor de toeschouwers, maar iets minder voor de loper. 
De kilometers gingen voorbij en het tempo bleef heel constant, net onder de 3:30. Bij kilometer 7 en 8 begon ik het moeilijk te krijgen. Er waren wat kleine viaductjes die zorgden voor een kleine dip in het tempo, waar ik niet meteen beducht op was. Met kilometer 8 in 3:36 verloor ik ineens een flinke hap van de opgespaarde seconden en de benen voelden zeker niet meer fris. 
Wederom werkte het mantra, loop de kilometer waar je nu in loopt.  
Ik begon energie op te doen aan de omgeving van de binnenstad van Den Bosch, het publiek wat voor mij aan het juichen was. De cheerzone van de RunningJunkies en de kinderen die highfives wilden. Dit deed me helemaal opladen met een kilometer 9 van 3:23. Dan kom je echt in het centrum en is het heerlijk druk. Wat een mensenmassa. Op de parade aangekomen en de boog in zicht zie ik mijn gezin staan! Ze hebben het gehaald en zijn op tijd bij de finish kunnen komen. De kinderen juichen, want papa loopt 3e en ik gloei van trots dat ik ze blij heb kunnen maken. 
Met een laatste kilometer van 3:26 finish ik als 3e in een tijd van 34:45 min.  Twee minuten onder mijn PR. Wat een dag en wat een gevoel. Wat kan hardlopen dan heerlijk zijn. 

Als gezin hebben we het gevierd door lekker uiteten te gaan met elkaar. Hier slaap ik nog een aantal nachten heel goed van!