Keppelrun: Een hardloopdroom die uitkomt?

Een mooi hardloopdoel
5 kilometer hardlopen onder de 16:40 minuten. Met 3:20 min/km kom je precies op deze tijd uit. Dat is precies 18 kilometer per uur. Wat een snelheid. 6 jaar geleden liep ik een 1500 meter op de baan en daar behaalde ik een gemiddelde snelheid van 3:20 min/km. Wat zat ik toen ontzettend stuk. In mijn gedachten na deze baanwedstrijd probeerde ik uit te rekenen wat voor tijd je dan zou lopen op de 5 kilometer, 16:40 minuten. En met een persoonlijk record van 18:30 minuten leek dat nog heel, heel ver weg.

Maar na 6 jaar trainen onder een hardloopcoach, verschillende wedstrijden te hebben gedaan en te zijn gegroeid naar flinke snelheden, bleef ik steken op 16:42 minuten. 2 seconden die mij scheidden van dat, voor mij, magische doel. Ik zou er, als ik oud ben, niet wakker van liggen als ik het niet zou redden, maar toch, nu de vorm er is… Stiekem een mooie droom. En nu de vorm er is en ik tijdens de baanloop van AV Veluwe op 16:44 was beland, wilde ik het nog een keer proberen. Nog één keer, voordat ik weer het langere werk op ga zoeken. De Keppelrun moest het daarom worden.

Verkenningsronde
Ik was anderhalf uur voor de start bij de locatie. Na mijn startnummer te hebben opgehaald en klaar te zijn met het altijd moeilijke “recht” opspelden van het startnummer, wilde ik het parcours gaan verkennen. Op Strava had ik de ronde opgezocht van een van de eerdere edities. Mooie tip trouwens om alvast een beeld te krijgen van een wedstrijd: zoek de uitslagen op van het jaar ervoor. Kies een van de top 10-atleten van die wedstrijd op Strava en je vindt het parcours. Die kun je dan als gpx weer op je horloge zetten en je hebt een eerste beeld van je wedstrijd.
Nadat mijn horloge de Keppelrun had geladen, ging ik van start om heel easy het rondje van 5 kilometer te verkennen.
Met windkracht 4 stond de wind meteen flink tegen. Hier moest ik rekening mee houden bij de start, nam ik mezelf voor. Een parkeerplaats over en dan op het grind langs de plaatselijke golfbanen. Het grind glooide op en af en korte bochtjes volgden elkaar in rap tempo op. Niet ideaal voor een strak tempo, dacht ik. Na de golfbaan volgde een verharde weg. Ik noteerde in gedachten dat ik hier het waarschijnlijk verloren tempo van de golfbanen kon compenseren met een heel strak tempo op deze weg.
De weg liep naar rechts en ik keek uit over een 1,5 kilometer lange grindweg. De flinke regen van de afgelopen dagen maakte dit pad wat modderig. Er zaten wel wat hardere stukken tussen als je goed keek, dus die moest ik dan vooral pakken om zo min mogelijk energie te verliezen. Een schuin klinkerpaadje omhoog om na een heel kort stukje verhard door de woonwijk weer het bos in te schieten. Ik had beter mijn trailschoenen kunnen meenemen. Die carbonschoenen die ik nu bij me had, waren niet ideaal. Het bospad zat vol grotere plassen en gladde stukken. Hier was het straks opletten geblazen. Liever iets rustiger in tempo dan onderuit gaan. O ja, grote plas waar je via twee kanten langs kunt gaan, aan de rechterkant passeren. Dat scheelt 2 seconden. Ik noteer het weer in mijn gedachten. Als laatste een verhard fietspad en Hoog-Keppel in voor een eindsprintje van 200 meter naar de finish. Prachtig rondje. Maar om mijn 16:40-doel te halen? Nee, dat leek me niet. Gewoon genieten en kijken of ik een beetje kan meestrijden werd het plan.

De wedstrijd
Met bakken kwam het uit de lucht. De regen werd gelukkig nog wat opgevangen door de grote eikenbomen in het laantje waar de start/finish zich bevond. De temperatuur was nog aangenaam, zeker om zo te gaan hardlopen. Na een beetje loopscholing, rekken en strekken en enkele versnellingen stond ik, met nog 10 minuten te gaan, vooraan de start. Ik zou graag nog iets later hier hebben gestaan, maar deze loop in Hoog-Keppel brengt een hoop deelnemers met zich mee en het startvak stond razendsnel vol. Maar nu, vooraan de start, kom ik tot rust. Ik kan zo in ieder geval meteen weg en hoef niet te slingeren langs andere lopers. Samen met Marjo, die ook van onze club hier liep, bespraken we nog even de route. Zij zou straks eerste worden in haar categorie!

We tellen af. 3-2-1-gaan. Enkele jeugdige lopers schieten ervandoor. Ik volg en na een meter of 100 zakken deze lopers alweer terug. 5 andere lopers schieten me voorbij. Ik bekijk mijn tempo. 3:20 min/km. Perfect. Niet overhaasten. Dit is mijn tempo. Ik schat in dat van de 5 lopers die voor mij lopen er 2 echt te snel gaan. Iets in loophouding, loopkledij en gehijg verraadt dat. Na 1 kilometer klopt dit ook. We gaan de golfbaan op en ik lig op plek 4. Precies 3:20 op de kilometer. Die 16:40 zit zeker nog in mijn hoofd. Nu vooral ritme houden op het slingerende stuk langs de golfbaan. Met mijn stugge carbonschoenen probeer ik de bochten zo aan te snijden dat het bijna rechtdoor lopen is. Achter mij hoor ik al niets meer. De lopers voor mij houden dezelfde voorsprong. Scherp naar links de verharde weg op. Nu even aanzetten. Tempo omhoog brengen en gebruik maken van de verharde weg. De mannen voor mij doen hetzelfde, want ik kom geen meter dichterbij. Jammer, maar het is nog vroeg in de wedstrijd. We gaan het grindpad op. Zoeken naar de meest verharde stukken nu. Ik kies een ander pad dan de nummer 3. Die zie ik wat wegzakken in het grind. Na 1 kilometer grind kom ik snel dichterbij hem. Ik passeer en zet aan. Nu een gaatje proberen te maken en dan weer mijn eigen tempo. Dan ben ik weg. Hij kan niet volgen. Plek 3. Podium voor nu. Lekker. Een nieuwe stoot energie voor die laatste kilometer. We naderen het bos. Opletten nu. “Pas op! Glad,” zegt een toeschouwer. Ik steek mijn hand op en bedank. Voorzichtig nu. Oké, gered en snel weer op tempo. Achter mij een valpartij. De nummer 4 is onderuit gegaan. Gelukkig kon hij door, bleek achteraf. Ik zet mijn voeten zorgvuldig neer. Op krappe, gladdere stukken laat ik het tempo iets gaan. Daar de grote plas. 2 seconden winst via rechts. Dus rechts erlangs. Het bos uit zonder te zijn gevallen. 800 meter nog. Nu aanzetten. Alles er nog even uit. Kijken of ik door de vermoeidheid heen kan rammen nu. Fietspad af, woonwijk in. 250 meter. Alles geven. Achter mij niets meer. Voor mij de klok. De klok. De klok geeft 16:30 aan. Nog tientallen meters. Ik geloof het niet, maar met het ongeloof nog in het lijf zet ik de hardste sprint in die ik nog zou kunnen doen. Ik passeer de klok: 16:39 bruto tijd. 16:38 netto tijd.
Wauw. Het is gelukt. Ongelooflijk.

Nabeschouwen
Nagenietend loop ik met Marjo terug naar de tassen. Iets warms aan doen om dan op de podiumceremonie te verschijnen. Die 2 seconden langs die plas, dat waren de seconden die ik nodig had. Ik straal van binnen. Op deze dag, met al die regen en modder, lukt het gewoon. Ik neem mijn eerste prijzengeld ooit – mijn inschrijfgeld – in ontvangst en lach voor de fotograaf. 3e plek overall en 1e in de 35+ categorie. Maar vooral: mijn droomdoel van 6 jaar hardlopen. 16:38 minuten. Mijn nieuwe PR.

Ondanks dat ik er echt niet minder om zou hebben geslapen als het niet was gelukt, slaap ik wel extra lekker nu dit wel is gelukt.