Na een week vol werk, een aangepast schema en flink wat spierpijn stond ik aan de start van de tweede wedstrijd in 6 dagen. De N70 trail had er flink ingehakt en de hele week kwakkelde ik met de spieren. Toch wilde ik de Veluwse Trailrun niet missen. Nog geen week na de N70-trail, met zware benen en een zeurende heup, trok ik dus de schoenen weer aan voor 30 onverharde kilometers door de bossen van Ermelo.
Het eerste lusje van 3 kilometer liep ik bewust rustig, en tot mijn verrassing voelde het eigenlijk heel goed. Vanaf dat moment besloot ik mijn vooraf opgestelde plan door te trekken: stabiel tempo, niet te gek doen, vooral letten op gevoel en aan het einde meer energie leveren.
Ik hing steeds wat achter een groepje van vijf lopers, zo’n vijftig tot honderd meter voor me. Normaal wil ik daar dan snel naar toe lopen maar nu was dit geen probleem. Ik liep mijn eigen ritme. Groot voordeel was dat ik mijn eigen rugzak mee had met sportdrank en gels. Terwijl deze groep bij elke verzorgingspost moest stoppen, kon ik gewoon doorlopen. Dat leverde me niet alleen tijd, maar vooral energie op. Ik schoof steeds wat dichterbij en kon na elke stop makkelijk weer aansluiten. Zo gingen er ongemerkt en met goede energie in een prachtige omgeving 20 kilometers voorbij.
Na twintig kilometer betaalde die strategie zich echt uit. De groep viel uiteen en er bleven nog maar twee man over. Ik zat erbij, en ineens liep ik mee om plek vijf. Rond de 25 kilometer besloot ik zelf wat gas te geven. Het tempo omhoog, kijken wie er mee kon. Drie kilometer voor de finish moest de eerste lossen, en toen was het nog tussen mij en één andere loper. Een sprint a deux.
De laatste kilometers gingen over de heide, met een pittig klimmetje over een single track. Ik wist, hier moet ik vooraan zitten. Als hij mij op de klim voorbij zou steken, dan kon ik het vergeten. Dus vlak voor de klim zette ik aan, pakte de kop en bepaalde het tempo omhoog. Passeren was daar eigenlijk onmogelijk, dus ik kon even herstellen én kracht sparen. Bovenop draaide ik de laatste bocht in en trok alles open. Nog een volle eindsprint en de vijfde plek was binnen.
Ik ben superblij met hoe dit ging. Vooraf twijfels door de spierpijn en die zeurende heup, maar in de race nergens last van gehad. Voeding top geregeld, tempo stabiel gehouden en in de slotfase zelfs nog kunnen versnellen. Het plan klopte precies zoals ik het in mijn hoofd had.
Met deze race in de benen heb ik vooral één ding meegenomen: vertrouwen. Over drie weken staat het NK op het programma, en ik voel me er klaar voor.
Reactie plaatsen
Reacties